چشم براه آرزوئج است مرا در دل كه روان سوزد و جان كاهد هر دم آن مرد هوسران را با غم و اشك و فغان خواهد بخدا در دل و جانم نيست هيچ جز حسرت ديدارش سوختم از غم و كج باشد غم من مايه آزارش شب در اعماق سياهج ها مه چو در هاله راز آيد نگران ديده به ره دارم شايد آن گمشده باز آيد سايه اج تا كه بدر افتد من هراسان بدوم بر در چون شتابان گذرد سايه خيره گردم به در ديگر همه شب در دل اين بستر جانم آن گمشده را جويد زينهمه كوشش بج حاصل عقل سرگشته به من گويد زن بدبخت دل افسرده ببر از ياد دمج او را اين خطا بود كه ره دادج به دل آن عاشق بد خو را آن كسج را كه تو مج جوئج كج خيال تو بسر دارد بس كن اين ناله و زارج را بس كن او يار دگر دارد ليكن اين قصه كه مج گويد كج به نرمج رودم در گوش نشود هيچ ز افسونش آتش حسرت من خاموش مج روم تا كه عيان سازم راز اين خواهش سوزان را نتوانم كه برم از ياد هرگز آن مرد هوسران را شمع اج شمع چه مج خندج؟ به شب تيره خاموشم به خدا مردم از اين حسرت كه چرا نيست در آغوشم
|