می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش

رفته بودم سر حوض
تا ببینم شاید عکس تنهایی خود در آب
آب در حوض نبود.

می تراوید آفتاب از بوته ها
دیدمش در دشت های نم زده
مست اندوه تماشا
یاد باد:
مویش افشان کونه اش شبنم زده

می آیی: شب از چهره ها بر می خیزد راز از هستی می پرد.
می روی: چمن تاریک می شود جوشش چشمه می شکند.
چشمانت را می بندی: ابهام به علف می پیچد.
سیمای تو می وزد: و آب بیدار می شود.
می گذری:و آینه نفس می کشد.
جاده تهی است تو باز نخواهی گشت: و چشمم به را توست.

در نسیم لغزشی رفتم به راه
راه: نقش پای من از یاد برد.
سرگذشت من به لبها ره نیافت:
ریگ باد آوده ای را باد برد.

در باز شد و او با فانوسش به درون وزید
زیبای رها شده ای بود
و من دیده براهش:
رویای بی شکل زندگی ام بود.
رگ هایم از تپش افتاد.

صدا کن مرا
صدای تو خوب است.
صدای تو سبزینه آن گیاه
عجیبی است که در انتهای
صمیمیت خون می روید.

مثل این است که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیک غمی غمناک است.

یه دوست فردی هست که اهنگ قلبت رو میدونه و میتونه وقتی تو کلمات رو فراموش کردی اونارو واست بخونه

من به تو تکیه میکنم و تو به من
و انوقت همه چیزمون مرتبه