امشب که زغم دیوانه شدم
آواره ی هر میخانه شدم
با خانه ی دل بیگانه شدم
آلوده ی هر پیمانه شدم
دیوانه شدم دیوانه ی تو
تو شمعی و من پروانه ی تو
دیوانه شدم دیوانه ی تو
تو شمعی و من پروانه ی تو
رفتی ز برم چشمان ترم
مانده به در کاشانه ی تو
باز آ ای بی وفا که چشم من به راهه
بی تو این روز من چو شام غم سیاهه
باز آ رفته ز من خنده و شور و مستی
هر شب از فرط غم کار من اشک و آهه
بیا ای مه که تو را طلبیدم ز خدا
که تو هرگز نروی از دل بی نشونم
مرو از کنار من که تویی بهار من
که الهی بریزه درد و بلات به جونم
کمتر ای مونس جان بر من دیوانه بخند
که در این دشت جنون عاقل و دیوانه یکی ست...