برتری دراماتیک سریال های ایرانی بر سریال های عربی

**Federal.Police** · 04-21-2013, 21:44

” خبرگزاری امروز “ به گزارش خبرگزاری فارس روزنامه بحرینی «الوسط» در مقاله*ای درباره سریال*های ایرانی که این روزها از طرق مختلف در کشورهای عربی به نمایش درمی*آید با اشاره به نگاه دستگاه رسمی در جهان عرب(دولت*ها) به این سریال*ها می*نویسد: از نظر آنها سریال*های ایرانی چه دینی و چه غیردینی وسیله*ای برای شکستن فضای فرهنگی در جهان عرب است که می*تواند بر جامعه تاثیربگذارد به*ویژه هنگامی که سریال*های ایرانی به برخی مسایلی نزدیک می*شوند که در اندیشه و فرهنگ کشورهای عربی درباره آنها سکوت اختیار شده است.

* صنعت سریال*سازی ایرانی در اوج است

نویسنده این مقاله با بیان اینکه صنعت سریال*سازی ایران در سال*های اخیر اوج گرفته است به نقل از «باسل النیرب» از روزنامه*نگاران عرب می*نویسد: این رشد به کمک تکنولوژی و مهارت عالی و کارگردانی حرفه*ای است که تنها در سینمای هالیوود می*توانید آنها را دنبال کنید»!
نویسنده این مقاله می*افزاید: البته زیبایی*های سریال*های ایرانی را می*توان در «متون دراماتیک» یافت که در جهان عرب این متون دراماتیک در جذب نخبگان و عوام مردم مشکل دارند چراکه هنوز به دور از ذائقه و ذهنیت جامعه عربی هستند و آنها را نمایندگی نمی*کنند.
وی با اشاره به اینکه سریال*سازی این روزها یکی از مهمترین راه*های ارائه اندیشه و یا ارزش*هایی به مردم است، تاکید می*کند: برای همین است که دولت*های لائیکی که در ترکیه حضور داشتند به سریال*ها و فیلم*ها دستور می*دادند که حتی به صورت غیرعمد صدای اذان در فیلم*ها و سریال*های ترکی شنیده نشود و از اینجاست که برخی از نگرانی*ها درباره سریال*های ایرانی مطرح می*شود.

* بحران «متون دراماتیک» در سریال*های ایرانی نیست اما در سریال*های عربی هست

نویسنده این مقاله در حالی که مدعی است ایران اهداف دقیقی برای تاثیرگذاری در جهان عرب دارد، با اشاره به شبکه «آی*فیلم» این سوال را مطرح می*کند که: آیا این نگرانی به سطح [پاسخ*های] «متن*های دراماتیک» رسیده است؟ آنجا که اشکال اساسی در فضای معرفتی سریال*های عربی است به*ویژه اگر بدانیم متن دراماتیک مهمترین عنصر در سریال*های ایرانی است گویا که یک تصویر زنده*ای که از آن ده*ها تصویر شاخه می*گیرد.
وی سپس سریال*های ایرانی را برگرفته از فرهنگ شرقی و متصل به مسائل تاریخی، سیاسی و فلسفی عمیقی می*داند که بعضا به ویژگی*های دراماتیک پس از پیروزی انقلاب اسلامی برمی*گردد و می*نویسد: امروز سریال*های ایرانی چون بسیاری از کشورهای عربی از «بحران متن» رنج نمی*برد؛ نه کمی و نه کیفی.

* جهان عرب نباید از سریال*های اجتماعی و جنگی ایرانی و بخشی از سریال*های تاریخی نگران باشد

نویسنده سپس با اشاره به محدودیت*های موجود در ایران آنها را موجب دینامیکی شدن متون دراماتیک می*داند و سریال*های ایرانی را به سه دسته تقسیم می*کند و تاکید می*کند: نوع اول سریال*های اجتماعی است که جزئیات دقیقی از جامعه ایران و مشکلات ساده و پیچیده آن ارائه می*کند؛ نوع دوم سریال*های جنگی که حوادث جنگ هشت*ساله بین ایران و عراق و ابعاد سیاسی و اجتماعی و اقتصادی آن را به تصویر می*کشد و نوع سوم نیز سریال*های تاریخی است که تاریخ ایران باستان و همچنین شخصیت*های تاریخی دینی و علمی ایران و اسلام را که بعضا تنش*زا نیز هست را به تصویر می*کشد.
وی سپس هیچ مشکلی در ارائه دو نوع اول سریال*های ایرانی(سریال*های اجتماعی و جنگی) نمی*بیند و با اشاره به سریال*های تاریخی به نقل از «محمد خرماش» منتقد مراکشی می*افزاید: این سریال*ها به دنبال تغییر ذائقه تاریخی مردم در جهان عرب است که تحت تاثیر نظام اجتماعی*ئی بوده که «تاریخ عربی و اسلامی رسمی» جوهر اساسی*ئی بوده است که به هیچ وجه نمی*توان به آن دست زد.

* دو موج سریال*های تاریخی ایران و علت اصلی برخی نگرانی*ها

نویسنده روزنامه بحرینی الوسط اما در بین سریال*های تاریخی ایران تفاوت قائل است و آنها را به دو موج تقسیم می*کند و می*نویسد: برخی این سریال*ها با دوبله در کشورهای عربی پخش شد چه آنکه سریال «مریم مقدس» برای نخستین بار به صورت رسمی از شبکه «ابوظبی» به نمایش درآمد و همچنین شبکه «السودان» و یا شبکه*های شبه دولتی عربی سریال*های «یوسف پیامبر»، «مردان آنجلس» و «ابن سینا» را پخش کردند که این سریال*ها با اقبال مردم در جهان عرب با همه تفکرات واقع شد.
وی با بیان اینکه موج اول با سلامت عبور کرده، موج دوم را سریال*های تاریخی می*داند که به بیش از هزار سال پیش و به*ویژه به صدر اسلام برمی*گردد و می*افزاید: این سریال*ها تمام نظام*های دینی و نخبگانی جهان عرب را که دارای امیال قومی هستند تحریک می*کند و این مواجهه بیش از آنکه درباره حلال یا حرام بودن به تصویر کشیدن اهل*بیت(ع) و اصحاب باشد عمیق*تر از آن و در بازخوانی و غور مجدد در میراث تاریخی است.
نویسنده این مقاله در پایان به اشاره به سریال*های «امام علی(ع)»، «ولایت عشق» و «مختارنامه» آنها را دارای چنین اشکالی برشمرده و معتقد است: باید بین این اشکالات و بررسی موضوعی در درام ایرانی و موضوع آن تفاوت قائل بود و این می*تواند به شناخت جغرافیایی و تاریخی ما از همسایه ما کمک کند.

04-21-2013, 21:44	#1
Federal.Police کاربر فعال تاریخ عضویت: Aug 2012 محل سکونت: *** نوشته ها: 903 تشکر: 0 تشکر شده 53 بار در 46 ارسال	برتری دراماتیک سریال های ایرانی بر سریال های عربی ” خبرگزاری امروز “ به گزارش خبرگزاری فارس روزنامه بحرینی «الوسط» در مقالهای درباره سریالهای ایرانی که این روزها از طرق مختلف در کشورهای عربی به نمایش درمیآید با اشاره به نگاه دستگاه رسمی در جهان عرب(دولتها) به این سریالها مینویسد: از نظر آنها سریالهای ایرانی چه دینی و چه غیردینی وسیلهای برای شکستن فضای فرهنگی در جهان عرب است که میتواند بر جامعه تاثیربگذارد بهویژه هنگامی که سریالهای ایرانی به برخی مسایلی نزدیک میشوند که در اندیشه و فرهنگ کشورهای عربی درباره آنها سکوت اختیار شده است. * صنعت سریالسازی ایرانی در اوج است نویسنده این مقاله با بیان اینکه صنعت سریالسازی ایران در سالهای اخیر اوج گرفته است به نقل از «باسل النیرب» از روزنامهنگاران عرب مینویسد: این رشد به کمک تکنولوژی و مهارت عالی و کارگردانی حرفهای است که تنها در سینمای هالیوود میتوانید آنها را دنبال کنید»! نویسنده این مقاله میافزاید: البته زیباییهای سریالهای ایرانی را میتوان در «متون دراماتیک» یافت که در جهان عرب این متون دراماتیک در جذب نخبگان و عوام مردم مشکل دارند چراکه هنوز به دور از ذائقه و ذهنیت جامعه عربی هستند و آنها را نمایندگی نمیکنند. وی با اشاره به اینکه سریالسازی این روزها یکی از مهمترین راههای ارائه اندیشه و یا ارزشهایی به مردم است، تاکید میکند: برای همین است که دولتهای لائیکی که در ترکیه حضور داشتند به سریالها و فیلمها دستور میدادند که حتی به صورت غیرعمد صدای اذان در فیلمها و سریالهای ترکی شنیده نشود و از اینجاست که برخی از نگرانیها درباره سریالهای ایرانی مطرح میشود. بحران «متون دراماتیک» در سریالهای ایرانی نیست اما در سریالهای عربی هست نویسنده این مقاله در حالی که مدعی است ایران اهداف دقیقی برای تاثیرگذاری در جهان عرب دارد، با اشاره به شبکه «آیفیلم» این سوال را مطرح میکند که: آیا این نگرانی به سطح [پاسخهای] «متنهای دراماتیک» رسیده است؟ آنجا که اشکال اساسی در فضای معرفتی سریالهای عربی است بهویژه اگر بدانیم متن دراماتیک مهمترین عنصر در سریالهای ایرانی است گویا که یک تصویر زندهای که از آن دهها تصویر شاخه میگیرد. وی سپس سریالهای ایرانی را برگرفته از فرهنگ شرقی و متصل به مسائل تاریخی، سیاسی و فلسفی عمیقی میداند که بعضا به ویژگیهای دراماتیک پس از پیروزی انقلاب اسلامی برمیگردد و مینویسد: امروز سریالهای ایرانی چون بسیاری از کشورهای عربی از «بحران متن» رنج نمیبرد؛ نه کمی و نه کیفی. جهان عرب نباید از سریالهای اجتماعی و جنگی ایرانی و بخشی از سریالهای تاریخی نگران باشد نویسنده سپس با اشاره به محدودیتهای موجود در ایران آنها را موجب دینامیکی شدن متون دراماتیک میداند و سریالهای ایرانی را به سه دسته تقسیم میکند و تاکید میکند: نوع اول سریالهای اجتماعی است که جزئیات دقیقی از جامعه ایران و مشکلات ساده و پیچیده آن ارائه میکند؛ نوع دوم سریالهای جنگی که حوادث جنگ هشتساله بین ایران و عراق و ابعاد سیاسی و اجتماعی و اقتصادی آن را به تصویر میکشد و نوع سوم نیز سریالهای تاریخی است که تاریخ ایران باستان و همچنین شخصیتهای تاریخی دینی و علمی ایران و اسلام را که بعضا تنشزا نیز هست را به تصویر میکشد. وی سپس هیچ مشکلی در ارائه دو نوع اول سریالهای ایرانی(سریالهای اجتماعی و جنگی) نمیبیند و با اشاره به سریالهای تاریخی به نقل از «محمد خرماش» منتقد مراکشی میافزاید: این سریالها به دنبال تغییر ذائقه تاریخی مردم در جهان عرب است که تحت تاثیر نظام اجتماعیئی بوده که «تاریخ عربی و اسلامی رسمی» جوهر اساسیئی بوده است که به هیچ وجه نمیتوان به آن دست زد. دو موج سریالهای تاریخی ایران و علت اصلی برخی نگرانیها نویسنده روزنامه بحرینی الوسط اما در بین سریالهای تاریخی ایران تفاوت قائل است و آنها را به دو موج تقسیم میکند و مینویسد: برخی این سریالها با دوبله در کشورهای عربی پخش شد چه آنکه سریال «مریم مقدس» برای نخستین بار به صورت رسمی از شبکه «ابوظبی» به نمایش درآمد و همچنین شبکه «السودان» و یا شبکههای شبه دولتی عربی سریالهای «یوسف پیامبر»، «مردان آنجلس» و «ابن سینا» را پخش کردند که *این سریالها با اقبال مردم در جهان عرب با همه تفکرات واقع شد.** وی با بیان اینکه موج اول با سلامت عبور کرده، موج دوم را سریالهای تاریخی میداند که به بیش از هزار سال پیش و بهویژه به صدر اسلام برمیگردد و میافزاید: این سریالها تمام نظامهای دینی و نخبگانی جهان عرب را که دارای امیال قومی هستند تحریک میکند و این مواجهه بیش از آنکه درباره حلال یا حرام بودن به تصویر کشیدن اهلبیت(ع) و اصحاب باشد عمیقتر از آن و در بازخوانی و غور مجدد در میراث تاریخی است. نویسنده این مقاله در پایان به اشاره به سریالهای «امام علی(ع)»، «ولایت عشق» و «مختارنامه» آنها را دارای چنین اشکالی برشمرده و معتقد است: باید بین این اشکالات و بررسی موضوعی در درام ایرانی و موضوع آن تفاوت قائل بود و این میتواند به شناخت جغرافیایی و تاریخی ما از همسایه ما کمک کند.